Toen kwamen de kinderen en perfectionistisch als ik ben, wilde ik ook op het thuisfront een goede moeder en vrouw zijn. In combinatie met mijn fulltimebaan, was dit heel hard werken. Hierbij ging ik voortdurend over mijn eigen grenzen. Met een beetje bij slapen waar dat kon, heb ik dit lang kunnen volhouden tot het in 2021 weer misging.

We waren net klaar met de bouw van een huis en verhuizing toen mijn opdracht onverwachts werd beëindigd. Mijn routine was weggevallen, ik voelde me leeg en nutteloos en op een dag wilde mijn lijf niet meer verder. Ik kreeg de ene na de andere (vage) lichamelijke klacht. Ze hadden allemaal hetzelfde doel: mij tot stilstand brengen.

Ook psychisch begon ik het steeds moeilijker te vinden om aan de door mijzelf gecreëerde eisen te voldoen. Ik vond mezelf niet goed genoeg, functioneerde niet naar behoren en werd depressief.

Het was een harde les en samen met mijn gezin brak er een zware periode aan die heel veel van ons heeft gevergd. Het was duidelijk dat dit zo niet verder kon. Zowel voor mijzelf, als ook voor mijn man en kinderen had ik de lat onrealistisch hoog gelegd en hier was uiteraard door geen van ons aan te voldoen. Dit vond ik moeilijk, en ik was vaak teleurgesteld en dan met name in mijzelf. Ik kreeg steeds meer moeite met verandering en meer behoefte aan controle. Er werd gedacht aan ASS (Autisme Spectrum Stoornis) en dit is de diagnose die ik uiteindelijk ook heb gekregen.

In eerste instantie was ik blij met de diagnose. Het gaf me duidelijkheid en ik had voor het eerst een duidelijke reden om voor mijn gevoel anders te zijn dan anderen. Maar er is er veel tijd overheen gegaan voordat ik echt begreep hoe ik zelf in elkaar zat en waar ik precies moeite mee had. Eerst dacht ik nog dat ik met wat kleine aanpassingen mijn eerdere leven weer zou kunnen oppakken, maar al snel besefte mijn man en ik dat mijn beperkingen blijvend zijn en ons leven nooit meer zal worden zoals vroeger. Dit hebben we samen echt een plekje moeten geven, en dat is ons gelukt.